2015

Toen ik nog volop in de thee zat en ik nog redelijke focus had op die o'zo simpele vraag om thee niet alleen uit mijn kop maar vooral ook in jou kop te krijgen kwam ik opeens op het lumineuze idee om de thee zelf te gaan halen.

Het idee was om met een zeilboot naar China te varen om daar thee op te halen. 

Als je mij een beetje kent zal je wellicht wel weten dat toen ik met Het Theezaakje begon ik niet echt een theedrinker was en voornamelijk koffie dronk. Dus ik was me in die begintijd behoorlijk intensief aan het inlezen. Ik ontdekte de mooiste verhalen over thee.

In de eerste plaats ontdekte ik dat thee van een speciale plant komt die op verschillende wijzen wordt geteeld en bewerkt waardoor er een grote variatie van smaaktypes ontstaan. Een drank met een smaak en geurcomplexiteit vergelijkbaar met wijn. Thee is een van de oudste dranken in de wereld. Er gaat een verhaal van Shennong, een medicijnman die al 2000 jaar voor Christus een kopje thee dronk. Rondom thee zijn hele culturen, gebruiken en ceremonies ontstaan die in alle lagen van de Chinese en Japanse cultuur in uitdrukking komen. Thee was in eerste instantie een drank wat gedronken werd in tempels en in de hofhouding, uitsluitend bedoeld voor de toenmalige keizer. Uiteindelijk is de thee doorgesijpeld naar het plebs en het is dan ook niet gek dat het zeilschip 'De Roode Leeuw met Pijlen' in het jaar 1610 een Nederlandse haven binnenliep en daarmee de allereerste lading thee in het westen afleverde. Deze vracht kwam helemaal van de Nederlandse handelspost op het Japanse eiland Hirado. Het schip deed daar negen maanden over, enkele reis. Na die eerste levering kwam de handel natuurlijk behoorlijk op gang en gingen boten af en aan voor specerijen, kruiden, cacao, een bakje thee en wat dies meer zij. In Nederland bleef de thee enige tijd ook voor de eigen hofhouding en kreeg het de charmante naam: 'Orange pekou', verwijzend naar de oranjes. Orange pekou is overigens  nog steeds een internationaal erkende kwalificering voor uitmuntende thee. 

Enfin, omdat de oranjehoofden meer thee in het koppie wilden gingen zeilklippers af en aan naar de Oost. 

 In 1866 trokken drie grote zeilklippers in een wilde en zenuwslopende  race van China naar Londen in 99 dagen. Deze reis was de eerste door de wereldpers verslagen oceaanrace!! De schepen waren op hetzelfde moment vertrokken maar wisten binnen uren en zelfs minuten na elkaar over de eindstreep te komen. Dat waren de verhalen die mij interesseerden! Dit wilde ik ook!

Uiteindelijk weten we allemaal waar het met die glorieuze thee van weleer is uitgelopen. Tussen wal en schip.  Hele slechte thee wordt in een gekunsteld zakje, vaak ook nog van plastic,  wat heen en weer gehengeld in veel te heet water. Er is totaal niets meer over van het pure hoog kwalitatieve, met buitengewoon veel respect en toewijding gecultiveerde plantje, die hoog in de bergen, onder een deken van ochtendmist, haar drie prilste blaadjes weggeeft ter welgevallen voor de mensheid, opdat wij, maar alleen in de meest ideale omstandigheden;  van deugdelijk servies, natuurlijk bronwater,  perfecte temperatuur, juiste maanstand, geschonken in het gouden uur, als ook maar aan één van die specifieke vorm, tijd of omstandigheden enige toegewijde aandacht is besteedt dan ziet u, terwijl u giet; hoe de hele natuur zich in uw theekopje tentoonspreid.

Daarom werd thee eerst alleen in zenkloosters geschonken. Het was namelijk het levenselixer, het medicijn. Oftewel de bron van verlichting. Een kopje thee. Zo eenvoudig als het lijkt, maar het puurste natuurlijk.
 

Mijn zenleraar zei eens, nadat hij een theeceremonie had gegeven; 'Thee is sexy.'

Vanwege het feit dat het goedje me van binnen opwarmde was ik het met hem eens, maar om dit te zien in een kopje thee zoals wij die schenken, moet je de zen wel heel erg meester zijn.

Toen de VOC handelslieden rond 1600 de Japanners buitengewoon eigenaardig zagen doen met hun theerituelen en dure potjes en pannetjes en de hofhouding ook een boel stampij er omheen maakte wisten ze natuurlijk genoeg. Hier hadden ze bijzondere handelswaar te pakken en er was in het rijkere kringen blijkbaar markt voor. Ze scheepten het eerste beste VOC schip in met voldoende thee en gaven het op transport de opdracht naar overzee te varen om in de Amsterdamse grachten woekerwinsten te draaien zodat ze uiteindelijk met containerschepen de rest op konden halen. Daar weten we hier wel raad mee. De VOC is er groot mee geworden, met die thee.  

​

Wat we nu als thee drinken en kopen in de supermarkt is niets vergeleken met wat hoe dat in 1600 bij ons het land binnen kwam. Maar behalve dat de thee van andere kwaliteit is zag de VOC iets over het hoofd wat de waarde van het product in de Japanse cultuur van onschatbare waarde maakt. Namelijk dat het voor thee voor hun veeleer een middel was die hielp bij introspectie om tot rust en verstilling te komen. Om in verbinding te komen met de natuur en de mensen om je heen. Onder de praktijk van het theeritueel lag een filosofie die pleitte voor eenvoud en nederigheid en die uitnodigde voor een dagelijkse zoektocht naar de schoonheid in vergankelijkheid en imperfectie. Thee drinken werd gaandeweg een kunstvorm waarbij allerlei kunstzinnige elementen zoals bloemschikken, keramiek, dichtkunst en architectuur bij elkaar kwamen. Thee was, zo gezegd, de boodschapper van de natuur in kosmologische en boeddhistische zin. In essentie zijn alle dingen en wezens verlicht. Zo kan ook het allerkleinste eenvoudigste en onooglijkste wezentje van nature verlicht zijn. Verlicht betekent dat er bewustzijn is. Thee heeft volgens de traditie de eigenschap het bewustzijn te vergroten en waardoor we eenvoudig ons eigen diepste natuur kunnen ervaren. In het zenboeddhisme noemen ze dat de Boeddha-natuur. Oftewel De natuur in je kopje. 

Allemaal zaken die de VOC helaas niet inscheepten bij hun reizen naar de west. Ze kwamen alleen de thee brengen maar vergaten het verhaal. 

Los van het verhaal is de thee die je nu drinkt totaal het tegenovergestelde van alles waar thee voor stond in the old days. Toen ik met de thee begon had ik ook geen idee, maar nu heb ik toch wel meer het theelicht gezien. 

De gewone mens geeft er nog geen cent voor en drinkt het voornamelijk wanneer die ziek is of links stemt. En ze hebben groot gelijk! De thee die je in Nederland kan krijgen is gewoon water met een smaakje. Er zit geen ziel of pit in. Met thee is hier werkelijk geen droog brood te te verdienen, ja of je moet er allemaal zoete zooi doorheen gooien. Of een labeltje aanhangen met een of andere zeikerige mindfulness quote. De thee wordt massaal in bulk ingekocht waardoor de markt totaal overspoelt en het plebs dringt de 'gewone' thee zonder te weten wat thee eigenlijk is. 

Laten we het maar houden zo! Het is tegenwoordig toch eigenlijk van de zotte om blaadjes van een plant helemaal vanaf de andere kant van de wereld hierheen te laten vliegen en we het dan in zakje prutten om vervolgens ons hete water met een smaakje te verrijken. Wat een gedoe en wat een verspilling.

Enfin, tot zover de beslommeringen over thee, terug naar mijn lumineuze idee.Want dat verhaal van die theeklippers die in negentig dagen van China naar Londen vlogen, dat verhaal liet me meer niet los. 

Want om de ziel weer een beetje terug in de thee te krijgen, moeten we misschien gewoon weer terug naar China. .

Als de smaak niemand zo zal enthousiasmeren dan heeft die thee gewoon een goed verhaal nodig. Dus als we gewoon als vanouds  met een zeilklipper die kant op zouden gaan, dan verkoopt die thee zichzelf wel. Gingen we gelijk met onze doelgroep de wereld rond en hadden we die werk-en levenservaring ook direct meegenomen. Een ervaring om nooit meer te vergeten en iets waar je de rest van je leven op voort kan bouwen. En we halen dan echt traditioneel goede thee op en niet van die rommel die je hier krijgt! Zeilend de wereld over, en de thee als excuus om je aan de gang te houden. 

​

Dit idee wist, terwijl ik het naar een marginaal hoekje van mijn bewustzijn probeerde te duwen, toch voortdurend door mijn hoofd te spelen.Hoewel het uitzonderlijk gek idee is raakt het ook iets van binnen wat bijzonder belangrijk voor me is geweest. 

Toen ik een jaar of 18 was heb ik een jaar als matroos op een zeilschip gewerkt die tochten maakte op het Ijselmeer en Waddenzee. Ik ging dat doen omdat ik niet wist wat ik moest gaan doen. Iemand in mijn omgeving had me er op gewezen dat dit gewoon kon en dat ik het vast leuk zou vinden. Ik bood me aan, mocht in Lelystad aan boord komen wonen, leerde zeilen, trossen gooien, klussen, knopen en meisjes versieren. 

Het was de eerste keer dat ik ergens woonde dat ik me thuis voelde. Het was ook het moment dat ik voor mijn eigen persoonlijke vrijheid en autonomie koos. Hoewel ik dat toen allemaal nog niet zo doorvoelde waren het voor mij cruciale momenten en ervaringen die mijn verdere levenspad kleur en inhoud hebben gegeven. 

 

2017

Dit idee bleef dus ook vanuit een dieper laagje, mij voortdurend lastig vallen. Het schip zou als opleidingsschip dienst kunnen doen zoals Het Theezaakje dat nu is, voor mensen die tussen wal en schip zijn geraakt. Behalve de thee halen met een zeilschip naar de andere kant van de wereld, met daarbij het element van mensen die begeleiding nodig hebben, maakt het plan wel idioter of ingenieuzer.

U mag het zeggen.

Wetende dat je minimaal anderhalf tot twee jaar onderweg bent. Met tien mensen met een ondersteuningsvraag. Dan is een reis naar China of Japan met een zeilboot wel heel erg ver.

En zo hing het idee weer als een vlag zonder wind bij de mast omlaag. 

​

 En toch, de wind kan draaien. 

Zo kwam iemand er op een gegeven moment met het verhaal dat de Tres Hombres langs de Azoren vaart. Op de Azoren bevindt zich een van de weinige Europese theeplantages. Driehonderd kilometer uit de kust van Portugal is ook goed te doen. Ik met Anne-lena naar Den Helder om te praten met de mannen van de Tres Hombres.Via hun contact gelegd met een kleine thee-handelaar die het jaar daarvoor een kleine lading thee had meegezeild van de Azoren naar Amsterdam. De thee-handelaar had contacten met de plantagehouder op de Azoren en dus vlogen wij uiteindelijk naar de Azoren om daar een vakantie te houden en verder op onderzoek uit te gaan. Het spoor liep toen abrupt dood omdat de plantage houder op geen enkele manier geïnteresseerd was in de verkoop van 1000 kilo thee. Wat eigenlijk zelf voor Theezaakje begrippen echt niet zo heel veel is. Voor minder dan 1000 kilo thee heeft de hele operatie geen zin.  Deze route dichtbij huis was dus definitief afgesloten. 

 

Vele bakjes koffie later.

 

2022

Met de jaren word je wijzer, verkies je pragmatisme boven idealisme en stel je je open voor nieuwe wegen.  Toen kwam er een ander idee. Als we geen thee hoeven te halen uit China, maar een paradigma shift maken en besluiten dat we ook koffie kunnen halen. Kan dat dichterbij huis?

Zijn we nog wakker? Anne-Lena en ik waren dat opeens weer wel en gingen op onderzoek uit. We gingen kijken waar koffie groeide. Dit was rond de evenaar en hier en daar ook wel er onder of er boven. Het Afrikaanse continent zou het dichts bij huis zijn. 

Andere partijen zoals de Tres Hombres of Kaap Koffie halen de koffie uit Colombia en gaan met de passaatwind en de gunstige stroming naar de andere kant van de oceaan maar wij dachten nu iets een andere route.

​

Een van de landen als kanshebbers van onze zeilreis was de Ivoorkust. Het land heeft een lange geschiedenis vanwege de koffieteelt en distributie daarvan. Een lange burgeroorlog maakte daar korte metten mee. Sindsdien staat het land hoog in de corruptie-index. Daarnaast was illegale boskap verantwoordelijk voor het verdwijnen van bijna negentig procent van alle jungle in de Ivoorkust. Mede dankzij grootschalige cacao en koffieteelt. 

​

Bij het zien van al die schrikbarende cijfers voelde het als een grote noodzaak om daar de koffie te halen, maar dan gelijk ook iets te doen aan het herstel van jungle en biodiversiteit. Anne-lena had toen haar helder moment. Zij herinnerde zich plotsklaps dat, toen zij een tijdje in Guatamale woonde, de koffiestruiken op schaduwrijke plekken had zien bloeien. Gewoon midden in de jungle. 

Dat betekende iets nieuws. Want als je koffiestruiken in de schaduw kan doen groeien, bloeien en oogsten, dan heb je een verdienmodel voor alle jungle wat om die struik heen staat. 

En ja hoor, na enig onderzoek was dit allemaal niet zo heel vernieuwend. Sterker nog. Door de oplopende temperaturen wordt het klimaat minder geschikt voor de arabica boon in een mono agriucultuur. Dit draagt bij tot een forse daling van de oogst en dus een sterke prijsstijging van de koffiebonen wereldwijd. Meer planten in de schaduw zetten. Helaas doen ze dat nu met netten en niet met bomen, maar wie weet is dat de volgende logische stap als je bedenkt dat je ook van de boom kan oogsten en van een net helemaal niets.

​

 Met dit idee in mn achterhoofd moest ik opeens aan Elsard de Boer denken. Elsard was mede-nijmegenaar en mede-zitter bij Zen.nl. We hadden wel eens een en ander uitgewisseld over onze onderneming. Zo wist ik dat Elsard een voedselbos was begonnen in Mozambique. Dus ik dacht hem iets nieuws te vertellen met het verhaal van de koffiebonen als verdienmodel voor een bos. "Maar Hidde, dat is wat ik aan het doen ben in Mozambique!! "

Oke, oke  niet naar de Ivoorkust maar naar Mozambique dus. 

En maar wat graag want Elsard kan wat hulp gebruiken met zijn missie om te bewijzen dat zijn regeneratieve landbouwmethode werkt. Drie hectare arme grond tovert hij om tot voedselbos met eetbare vruchten, bessen, noten en peulen. De olifanten houdt hij op afstand met bijenkasten. Behalve een voedselbos is er opleidingsinstituut om jonge Mozambikanen te leren hoe je deze vorm van landbouw uitvoert en een gezond verdienmodel creëert. Elsard is nu een van de koplopers in Mozambique en heeft toegang tot een netwerk van ongeveer 300 geïnteresseerde boeren. Voldoende groeimogelijkheden dus. 

​

De thee is definitief naar de overboord gegaan. Koffie is het nieuwe spoor!

De Koffieboot is in het leven geroepen. Hoera! Het nieuwe levenselixer.

Nou dat gezegd hebbende. Het is niet voor niets dat wij mensen zo gek op koffie zijn. Want je zou wel kunnen zeggen dat onze westerse beschaving mede dankzij de opwekkende kracht van deze drank ons voortgedreven heeft om tot allesverslindend monster te verworden en onze planeet tot de laatste druppel uit te persen, om daarmee ons eigen soort tot de rand van massa-extinctie te brengen. 

Ja, ja ook de koffie kent zo z'n gezellige verhalen en pappenheimers. Het verhaal gaat een eindje terug want onze koffieverslaving is al van het begin der mensheid een innige verstrengeling. Misschien dat je wel kan zeggen dat de eerste menselijke soort niet de Homo Erectus maar de Homo Caffee heette. Waar denk je dat die Erectus s'ochtends voor naast zijn bed kwam te staan? Jawel, de Koffie kustte de eerste mens wakker en zette de boel in beweging. Zoals je wellicht wel weet komt de mens gemigreerd van het Afrikaanse continent en heeft zich zo verspreid over de aarde. Ons stelletje kwam waarschijnlijk uit de Grote Slenk, wat ook wel de wieg van de mensheid wordt genoemd.  Dit is een enorme vallei waar resten zijn gevonden van de eerste mens. En nu ga ik dit heel gekunsteld aan elkaar lullen, want wat leuk is dat er in Mozambique, wat een beetje in de buurt ligt van die heerlijke vallei der menselijke beenderen, een wilde koffiestruik groeit die sinds mensenheugenis daar tierig aan het welen is.Het gaat dus om een hele oude struik, Racemosa,  die er zeer waarschijnlijk al was toen de eerste mens dartelend door de grote slenk banjerde en zo nu en dan een besje hier en daar plukte en toen al haar krachtige opwekkende verslavende prikkel beleefde waar wij nu al duizenden jaren zo lekker op gaan. Verder gaat dit verhaal eigenlijk niet. Maar ik ben er tot in het diepst van mijn wezen van  overtuigt dat we al die duizenden jaren een flink koffiebos verslaving op na hebben gehouden.Onze hersenreceptoren zijn uitzonderlijk goed aangepast op dit moleculaire stofje. Zodra we koffie  in de ochtend ruiken dan springen we op en doen ons ding. Dat hebben we duizendenjaren gedaan op een dieet van koffiebessen en andersoortige peultjes, vruchten en wortels. We leefden duizenden jaren in ongekend groot voedselbos waar er genoeg eten was voor alle levende wezens. Zolang ze elkaar maar niet de hersens in sloegen. 

Ergens later in de beschreven geschiedenis gaat het verhaal weer verder. Ergens rond de tiende of elfde eeuw na Christus liep een of andere Ethiopiër in de woestijn die vreemde boontjes tussen de keutels van zijn geiten zag liggen en die ging die toen roosteren in een pannetje. Vervolgens sloeg hij ze toen kapot met zijn sandaal en heeft ze daarna met wat water in een kommetje gedaan. Hij zag hier blijkbaar meer gat in dan in zijn geiten want niet veel later werd dit 'zwarte goud'  in heel het midden oosten verhandelt en werd het drankje uiteindelijk een aanjager van onze westerse beschaving en welvaart. We hadden eindelijk onze fix of missing link gevonden.  De ware Homo Caffee was opgestaan! Later kwam ook de Homo Caffee con Lechee en nog vele andere variaties op de soort. 

De oorspronkelijke Racemose koffieboontjes uit de grote slenk vind je nu bijna nergens meer. Nu worden voornamelijk Arabica bonen gedronken die op een heel saaie mono-cultuurachtige wijze in massateelt worden gebracht.Zoals bij ons bloemkolen of suikerbiet. 

In de jaren negentig werd de oorspronkelijke wilde boon in Mozambique, die sinds mensenheugenis dus werd geproefd door toevallige voorbijgangers uit de grote slenk en later dus als het 'zwarte goud' toch nog even mainstream. De boon werd  weer opgemerkt en toegevoegd aan een melange met arabica bonen. Een zeer gewaardeerde melange die nu eigenlijk niet meer verkocht wordt, omdat die Racemosa bonen voor de markt commercieel helemaal niet interessant zou zijn. Er groeien maar weinig bessen aan zo'n struik en zijn ook nog cafeïne vrij. Maar de smaak van die boontjes zijn goud. Een beetje mintig, een aroma van zee en een zweem van oude menselijke beenderen. 

Nee gekkigheid, ik weet niet hoe het smaakt. Maar de melange was in de jaren negentig tamelijk populair. Die Racemosa struikjes zijn een soort van buitengewoon natuurerfgoed en worden nog door een enkele plantage gekweekt. In het wild zijn ook nog wel te vinden, maar er is vrijwel niemand die ze oogst,  een enkele gek plukt ze voor de verkoop maar bedenkt zich snel en gaat dan nuttigere activiteiten ontplooien. 

Een curiositeit dus, die Racemosa boon. 

​

 Elsard is aan het kijken of hij de bonen in zijn voedselbos kan zetten. Die lengen we dan aan met Mozambiquaanse Arabica en dan hebben we supermooie koffie met een heel goed verhaal. Ik denk eerlijk gezegd dat we het verhaal beter tot het zeilen moeten beperken. Want nog eerlijker gezegd ben ik redelijk overtuigd dat de wereld niet meer koffie nodig heeft, maar meer thee. Koffie zet je stresssysteem aan. Daarom moet je naar de wc als je in de ochtend je eerste bakkie hebt gehad. Het laat alles open en dat rent gewoon harder. Koffie geeft je een klap voor je kop, zet je aan en het is verslavend. Je moet er steeds meer van voor hetzelfde effect. Thee, waar overigens hetzelfde stofje in zit; theïne (we noemen het anders maar moleculaire gewoon hetzelfde als cafeïne), is veel subtieler, het verspreid de cafeïne gelijkmatiger over je dag, maakt je alert, maar is introspectiever en brengt eenvoud en rust terug in je dagdagelijkse activiteit. 

Daarom denk ik dat we die koffie gewoon even moeten laten staan. We hebben tegenwoordig toch helemaal nog meer stress en activiteit nodig? De wereld is helemaal volgebouwd met staal en cement en er lopen al genoeg Homo Erectussen rond.

Eigenlijk hebben we meer ontspanning en meer natuur nodig. We hebben deze mooie planeet tot de laatste hulpbronnen uitgeknepen. Op zo'n manier dat we over vijftig jaar het zeker is dat we het meerendeel van de wereldbevolking niet meer van eten, water en benodigde levensmiddelen kunnen voorzien. In ieder geval zeker niet meer op de wijze met de levensstandaard die we nu hebben. Er moet dus iets veranderen. 

Ik ben ervan overtuigd dat we niet meer moeten doen om de planeet te redden, nee we moeten gewoon niets meer doen. Dat we ook niet denken; laten we maar meer goed proberen te doen, het herstellen of repareren van we kapot hebben gemaakt, nee nee nee, ik ben er voor dat we echt helemaal niks meer doen en de natuur haar wilde gang laten gaan. Radicaal minderen, tot je zelf bijna niets meer bent of hebt. Dat doe je met zo min mogelijk spullen, zo min mogelijk verlangens en zo min mogelijk gezeik daarover. Ik wil een leven precies zoals de vrolijk dartelende oermens in de Grote Slenk, dichtbij en volop in de natuur. Zonder auto's, typemachines,  vliegtuigtaks en beeldschermen, maar met een woeste zee van bomen tot ver voor bij de horizon. 

Als we met ons allen ten onder gaan en het licht der beschaving langzaamaan uitdooft , laten we dan vandaag nog een voedselstruik planten en beginnen met een voedselbos op de Kaap de Goede Hoop. Wat denk je daarvan?  En met een beetje geluk hebben we nog tijd om die koffie nog op te halen ook. Dat zou mooi zijn. Wanhoop niet, blijf vooral koffie drinken want met de koffie van De Koffieboot heb je een heerlijke bak koffie. Het is een verfijnde melange van wilde Racemosa koffieboon en robuuste vertrouwde Arabica, waarmee je met elke zak koffie een nieuwe koffiestruik plant in een regeneratief voedselbos. Dus hoe meer koffie je drinkt des te beter.

En dan, terwijl je rustig zit en geniet van de delicate aroma's, turend uit het raam, geniet van de opkomende zon, de tjilpende vogels en de mist die optrekt boven de uitgestrekte weilanden, vraag je zelf dan eens af:

Met welke bullshit kan je nou echt prima stoppen? En wat zou ik vandaag uit mijn agenda kunnen schrappen om meer tijd te hebben voor echt goede kwaliteit koffie?

Vraag je dat eens af. 

De Koffieboot, voor nog meer tijd voor koffie en voedselbossen op de kaap. 

​

2023 

Het plan om alleen naar Mozambique te zeilen is overigens net niet minder idioot als helemaal naar China en terug. Het is namelijk zo dat je liever niet langs de Afrikaanse kust naar beneden zakt want er schijnt daar weinig gunstige wind te zijn. Dat schiet dus niet op. Hoewel dit voor de VOC een van de doorgaande zeeroute bedachten ze later een andere, een gevoelsmatige tegennatuurlijke route, die vele malen sneller gaat. 

Als je met de golfstroom en passaatwinden richting Zuid-Amerika zeilt en dan langs de Zuid-Amerikaanse kust naar beneden afzakt om dan op de zuidelijke stroom richting Kaap de Goede hoop weer op te koersen. Dan moet je bij de kaap het hoekje om en dan staat daar de koffie klaar. Je moet dan wel twee keer die hele oceaan over! 

​

Op een ochtend.

Hidde aan Anne-Lena: Gaan we echt naar Mozambique zeilen? 

Anne-Lena: Ik denk het wel lieverd. 

Hidde: Weet je het zeker? 

Anne-Lena: Ik denk het wel lieverd. 

Hidde: Shit, shit shit. 

​

In de 2023 deden we ook ons eerste zijdelingse proeve zonder zeil om Mozambiquaanse koffie naar Nederland te halen in een containerschip. En dan een klein stukje van een container te huren en je daarmee ruimte en dus ook CO-2 bespaart. De koffie kwam van een Colombiaanse boer die naar Mozambique was ge-emigreerd en nu middels een coöperatie wat deed aan werkverschaffing voor vrouwen en het herstel van jungle in Mozambique.Van deze heerlijke koffie hebben we nog een aantal kilo liggen en verpakt in de De Koffieboot verpakking. 

We moeten alles nog bedenken. Hoe gaan we daar naar toe? Met wie? Maar eerst nog dit. Er moeten koffiestruiken komen. Hoe kunnen we Elsard helpen met zijn voedselbos, hoe kunnen de koffie die we nu hebben inzetten zodat we daarmee aandacht krijgen voor dit project? Hoe doen we de  ..

Op zich hebben we alle tijd. Er is geen haast. En alle goede ideeën rijpen met de tijd, en komen wel tot ontwikkeling als de juiste omstandigheden er zijn en er voldoende mensen om je heen hebt verzamelt die aan boord willen stappen van deze gekke onderneming.. Een schip zou dan ook handig wel zijn. 

​

2024

Dit jaar begint bijzonder want we hebben een nieuw zeewaardig schip gekocht. De 'Albatros'. Een schitterende klassiek getuigde tweemastschoener met alles er op en er aan. En dat voor maar negen meter. Er zijn nog wel wat dingen aan te doen. Zo hebben we bijvoorbeeld geen sprenkel, waarmee de masten omlaag kunnen. Bijzonder lastig als je hem ergens wil hebben in Nederland want overal heb je van die klere-bruggen. Nu ligt ze in Dordrecht, vlakbij het Hollandsch Diep. Het schip is in staat om de kustwateren te bevaren en er zit genoeg doek op om de vaardigheid van de zeilen te beoefenen. Buitengewoon geschikt om zee-ervaring op te doen, maar om er mee naar Mozambique te varen? Nee.

Maar zijn we serieus?

Ja. 

Dit jaar ben ik dit bij Ide Min geweest. Een handelsschip van Kaap Koffie. Toen ik langsging werd ze net gereedgemaakt voor een reis naar Colombia om daar koffie te halen.

 'Als jullie de koffie aan de westkant van het continent krijgen komen we het wel halen'. Ja god, lekker duurzaam zo jongens.

Ennuh zijn jullie nu Kaap Koffie?

Dan moet je er toch omheen of niet dan?

Laatste woord is nog niet gezegd wat mij betreft. 

Het gebeurt dus, net als de Tres Hombres, steeds meer. In Duitsland, Frankrijk en Engeland zijn de laatste vijf jaar allerlei kleine rederijen en zeilschepen actief die handelswaar door heel Europa verschepen. Duurzame, verfijnde goederen, ecovriendelijke transport en een geweldige ervaring om aan boord te stappen. Wat je kan dus ook als gast opstappen. 

​

April 2024

Komend september ga ik starten met de Enkhuizer zeevaartschool. Met het behalen van diploma krijg je een vaarbevoegdheidsbewijs voor kapitein voor schepen tot 500 ton op Noordzee, Oostzee en Middellandse zee. Je leert van alles over zeevaartkunde, meteorologie, navigatie en scheepsbouw. Naast de praktijk op de Albatros is een beetje het hoofd aan het werk zetten ook geen gek plan. En als ik daarmee eindelijk een titel krijgt:  Kapitein. Alleé, daar doe ik het voor. 

 

Mei 2024

We gaan een week, misschien twee week, zeilen op de Marieje. Een schitterende 100 jaar oud houten schip. In de vaart gehouden door een stichting met een aantal betrokken leden, die het met veel liefde in de vaart houden. Het hele jaar kruist ze met groepen het waddengebied voor weekendjes weg of midweken.. Dit jaar gaat ze in de langere zomerperiode langs de Franse en Engelse kusten. En wij willen mee natuurlijk. 

​

Ik vind het wel complimenten waard dat je tot hier bent gekomen. Chapeau! Ik vind het zelf een enorm lulverhaal en vind het erg sympathiek en bewonderenswaardig dat je tot het einde hebt doorgezet. Dit verhaal is waar ik in mn vrije tijd mee bezig ben. Een soort hobby.  In mijn werkende leven ben ik heel normaal, praktisch, to the point en zo helder mogelijk. Dat probeer ik in ieder geval dus no worries. Trouwens als je tot hier bent opgelopen heb je zin om aan boord te stappen? 

Join the club! Want het mag dan een lul verhaal zijn, ik meen het wel serieus. 

​

​

. 

​